Behawioralna terapia układu ruchu

Część 1. Wprowadzenie: poglądowe informacje z zakresu anatomii i biomechaniki

Część 2. Założenia behawioralne w terapiach układu ruchu

Część 3. Systemy autodiagnostyki i świadomej autokontroli

Część 4. Systemy świadomości ciała i jego funkcji w terapii

Terapia behawioralna ma na celu zarówno przyswajanie nowych zachowań, jak i eliminowanie tych, które są niekorzystne. W bardzo ogólnym założeniu, możemy nabywać pewne zachowania przez naśladowanie (shadowing), projekcję filmu instruktażowego (symbolicznie) oraz w sposób ukryty (antycypowanie w myślach). W celu wytworzenia określonego wyobrażenia ruchowego w oparciu o biomechanikę i fizjologię konieczne wydaje się działanie tu i teraz. Wymusza ono u pacjenta odpowiedni poziom koncentracji na bazie odczuć płynących z układu ruchu. Zaistnienie zwrotnej korelacji pomiędzy mózgiem i ciałem umożliwia pracę terapeutyczno-świadomościową na bardziej zaawansowanym poziomie, zwiększając tym samym jej skuteczność. Podobnie jak w terapiach psychologicznych, do koniecznych należy dokonanie diagnostyki, niezależnie od rodzaju leczonych zaburzeń. Wyróżnikiem terapii behawioralnej w odniesieniu do układu ruchu jest system uwrażliwienia świadomościowego, w którym kładziemy nacisk na edukację autodiagnostyczną. Kolejnym etapem jest autoterapia oparta o wzbudzone w pacjencie pozytywne oczekiwania wobec leczenia, a także doprowadzenie pacjenta do przejęcia odpowiedzialności za terapię. Całości działań towarzyszą przypisane procedury terapeutyczne prowadzone przez wyszkolonych rehabilitantów i lekarzy.

Należy zwrócić uwagę na fakt, że ciało jest traktowane i postrzegane w formule świadomości zewnętrznej (artystyczna, społecznościowa, reprezentatywna). Nieukształtowana pozostaje natomiast świadomość wewnętrzna oparta na wyobrażeniu i znajomości zjawisk zachodzących w jego wnętrzu.

Do zbędnych należy wymuszenie na ogóle społeczeństwa szczegółowej znajomości anatomii, biomechaniki czy fizjologii. Wiedzę tą zastąpiłby system behawioralnej terapii układu ruchu, kształtujący reaktywność wyobrażeniową.