Pole gry – scena walki

Praktyka, zawierająca elementy aikido, koncentruje się na trzech podstawowych aspektach treningu: indywidualnym, partnerskim oraz grupowym. Poprzez pracę z technikami wywodzącymi się ze sztuk walki można dokonać praktycznej redefinicji siebie wobec własnego ciała, partnera oraz sytuacji grupowej. 

Trening indywidualny: próba rozpoznania siebie za pomocą internal martial arts. Punktem wyjścia jest mierzenie się ze sobą i swoimi ograniczeniami – zarówno fizycznymi, jak i tymi o charakterze psychologicznym/mentalnym. Na trening indywidualny składać się będzie nauka padów, przewrotów i innych sposobów przemieszczania się właściwych dla aikido. 

Trening z partnerem: partner, który jest przeciwnikiem. Sytuacja, która dominuje w podejściu do partnera w klasycznym treningu teatralnym, opiera się na poczuciu zaufania i bezpieczeństwa. Aikido pozwala na kontakt z partnerem, który z jednej strony budzi w nas ostrożność, a jednocześnie „użycza” siebie, swego ciała, byśmy mogli dokonywać postępów i odkryć. Partner jako przyjaciel i przeciwnik. Tori i uke. W relacji z partnerem postępuje się w aikido zawsze według określonego – znanego obu stronom – scenariusza, więc aby fizycznie sprowokować sytuację konfliktu potrzebne jest coś, co burzy tę „bezpieczną układankę”.

Trening grupowy: grupa to wielość impulsów i bardzo dynamicznie zmieniająca się sytuacja, co pociąga za sobą konieczność dysponowania baczną uwagą i doskonałą relacją do przestrzeni. Za sprawą ćwiczeń i zabaw grupowych można przywołać obraz „pola walki”, na którym działa się z największą intensywnością na wszystkich poziomach jednocześnie, tj. na poziomie zaangażowania indywidualnego i w relacji z partnerem oraz doskonałej orientacji w grupie i przestrzeni. W czasie sesji wykorzystywane będą zarówno elementy treningu fizycznego, jak i pracy z bronią, taką jak: jō (kij-włócznia), bokken (drewniany miecz japoński) oraz tantō (drewniany nóż).